Puttend uit eigen helderziende ervaring benadert Steiner het wezen van Christus en belicht hij verleden en toekomst van het christendom.

Mensen die kennis maken met de antroposofie, voelen zich vaak verrast door het christelijke karakter ervan. Rudolf Steiner zag in de opstanding van Christus, zoals die is beschreven in de evangeliën, een keerpunt in de ontwikkeling van de mensheid. Dit was voor hem geen geloofskwestie, maar een ervaringsfeit.

Vanaf het eerste ogenblik dat Steiner met zijn antroposofische geesteswetenschap in de openbaarheid trad – wat aanvankelijk in het kader van de Theosofische Vereniging gebeurde – plaatste hij de betekenis van Christus in het centrum van zijn beschouwingen. Hij benadrukte dat Christus een geestelijk wezen is, dat door elk mens in het hier en nu kan worden gekend en ‘ontmoet’.

In deze reeks voordrachten, gehouden in 1911 in Karlsruhe, geeft Steiner in zekere zin een samenvatting van de inzichten die hij tot dan toe over het wezen en de betekenis van Jezus Christus had verworven. Daarnaast draagt hij belangrijke nieuwe gezichtspunten aan, met name over het ‘opstandingslichaam’ van Christus. Het boek geeft een goed beeld van de verschillende aspecten van Steiners visie op Christus en het christendom.