Rudolf Steiner had de drang om zijn diepe levenservaring behalve een wetenschappelijke ook een kunstzinnige vorm te geven. Naast schilderkunst en plastiek lag poëzie letterlijk het meest voor de hand. Behalve zijn bekende ‘weekspreuken’ schreef hij bij allerlei gelegenheden meditatieve spreuken, soms speciaal gewijd aan zieken of gestorvenen of aan een kind. Een boek met een rijke inhoud.

Wie zich in deze spreuken verdiept, komt in een andere werkelijkheid waarin hij of zij iets van zichzelf ervaart wat normaal onbewust blijft. Dat kan een nieuwe ervaring zijn van de natuur, van ruimte of tijd, of van de geestelijke wezens die achter de verschijnselen schuilgaan.