In deze voordrachten moedigt Rudolf Steiner aan om het Oude en het Nieuwe Testament niet alleen woordelijk maar ook ‘kunstzinnig’ te lezen. De compositie en de dramatische ontwikkeling werpen licht op de vaak verborgen inhoud van de woorden. Met name de dramatiek van het Marcus-evangelie spreekt een duidelijke taal.

Belangrijke thema’s in de voordrachten zijn verder Elia en Johannes de Doper, de openbaring van Krisjna, de tijdgenoten Boeddha en Socrates, en de verhouding van Jezus tot zijn leerlingen. Ook wordt aan de hand van historische figuren als Hector en Empedocles enerzijds en Hamlet en Faust anderzijds het fundamentele verschil belicht tussen de voorchristelijke en de nachristelijke tijd.

Ten tijde van deze voordrachten was Krishnamurti binnen de Theosofische Vereniging uitgeroepen tot de reïncarnatie van Christus. Hiertegenover stelt Steiner de eenmaligheid van Christus’ optreden op aarde en de universele betekenis van zijn daad.

In het nawoord gaat Jan van Dreven, priester in de Christengemeenschap, in op de eigenheid van het Marcus-evangelie en op enkele motieven uit Steiners voordrachten.