Met vooruitziende blik nam Steiner waar dat er geen gezond sociaal leven zou kunnen ontstaan, zolang de realiteit van karma en reïncarnatie niet in de praktijk van het dagelijks leven zou doordringen. Het leren hanteren van reïncarnatie en lotsbeschikking als belangrijkste factoren in de sociale werkelijkheid wordt daarmee tot een algemene cultuurtherapie.

Steiner laat zien dat de materiële wereld en de geestelijke wereld geen gescheiden gebieden vormen, maar in feite één geheel zijn. Wat de mensen betreft en het leven dat zij leiden, zijn er heel concrete en gedetailleerde doorkruisingen en dwarsverbanden aan te wijzen: niet alleen in menselijke relaties, maar ook in opeenvolgende levens.

Historische personen, gebeurtenissen en visies komen in een nieuw licht te staan. Zo blijken bijvoorbeeld de twee basisrichtingen van het menselijk kennen – van de hemel naar de aarde en van de aarde naar de hemel – geen absolute tegenstellingen te zijn.

Tegelijkertijd wordt in deze voordrachten de achtergrond geschetst van de strijd tussen de christelijke en de eenzijdig materialistische visie. Het omvormen van abstract intellectualisme tot een meelevende spiritualiteit is in wezen een christelijke opdracht, die van groot belang is voor de toekomst. Opvallend is de grote rol die elementaire wezens daarbij voor de ontwikkeling van natuur en mens spelen.