De moderne astronomie benadert de kosmos als een systeem, of een verzameling van systemen, beheerst door natuurkundige wetten. Rudolf Steiner schetst de kosmos als een organisme – een levend geheel van onderling communicerende organen, geregeerd door geestelijke wezens. Vervolgens laat hij zien dat dit grootse organisme een tegenhanger heeft op aarde, namelijk het organisme van de mens.

In oude culturen wisten de mensen van dit ‘Zo boven, zo beneden’. Die kennis leidde ook tot praktische toepassingen, bijvoorbeeld in de geneeskunde, de landbouw en zelfs de bouwkunst. Wat nu nog als astrologie bestaat, is een – helaas in veel gevallen verwaterde – erfenis van die oude wetenschap.

Steiner blijkt in deze voordrachten uitstekend bekend met de astronomie van zijn tijd. Wij zijn nu een eeuw verder. Maar hoe gigantisch onze natuurkundige kennis van het heelal sindsdien ook is toegenomen, de blikrichting is wezenlijk dezelfde gebleven. Tegelijkertijd is het respect van de mensheid voor de wereld waarin zij leeft, tot een minimum gedaald. Nooit eerder was de wereld de mens zo vreemd.

Steiners antroposofie is één grote onderneming om deze vervreemding te boven te komen. Daarvoor biedt dit boek – hoewel geen lichte kost – een bijzondere toegang. In het nawoord werpt BD-boer en docent Michiel Rietveld een persoonlijk licht op het thema ‘sterren’.